JAKATI

Sampai sy kelas 4 SD, sy berkeliling Tapa, tempat sy lahir, door to door, tepat setelah sholat idul fitri. Sy happy waktu itu. Sangat happy. Semua org tersenyum sambil memberi kpd sy kue dan uang recehan (waktu itu biasanya lima puluh rupiah).

Bukan krn uang receh sy banyak, sy happy. Bukan juga krn perut dan kantong baju-celana sy yg penuh kue. Sy happy krn semua org tersenyum ke saya. Senyum tulus penuh cinta dan sorot mata penuh kasih.

Kembali ke rumah, sy mendapati ibu-bapak sy jg tersenyum setelah melayani ratusan anak yg mampir ke rumah sy…ya persis spt sy door to door. Check par check, ternyata recehan yg sy dan adik sy kumpulkan sama sj jumlahnya dgn yg diberikan mama-papa sy ke anak2 lain.

Bpk sy bilang ke sy, “Itulah nak… Apapun yg kau berikan ke orang lain dgn tulus itu selalu kembali kpd dirimu sendiri, atau kpd anak2mu.”

Saat itu sy tidak mengerti hakikat kata2 papa. Nanti…setelah sy merantau jauh… sebatang kara di umur 16 tahun…setelah ditinggalkan papa-mama yg dipanggil Tuhan, sy mengerti kata2 bpk.

Saya meyakini, sejak itu, anugerah Tuhan kpd sy yg seringkali disayangi dan dibantu oleh banyak orang, itu karena mama-papa sy seringkali menyayangi dan membantu org lain semasa hidupnya.

Kita ingin anak2 kita disayangi banyak orang setelah kita mati? Caranya sederhana ; sayangilah banyak org semasa hidupmu…

Allaahummag’firliy waali walidayyah warhamhumaa kamaa robbayaani shogiiro… Aamiin….